Moje zainteresowanie chrześcijaństwem pierwotnym powstawało i rozwijało się na dość okrężnych drogach. Można by nawet powiedzieć, że w jakimś sensie powielałem drogi, po których szedł ten przedstawiciel chrześcijaństwa pierwotnego, którym  się od lat zajmuję: Klemens Aleksandryjski. Jak sam pisze, wędrował i słuchał on różnych filozofów, aż wreszcie dotarł do Aleksandrii w Egipcie, gdzie spotkał Pantena. Spotkanie to okazało się decydujące, a oto jego słowa: Kiedy dotarłem do ostatniego nauczyciela - gdy chodzi o wartość to był on pierwszym - którego odnalazłem w Egipcie, znalazłem pokój. Był on prawdziwą pszczołą sycylijską, która ssąc z kwiatów rosnących na łące proroków i apostołów, sprawiała, iż w duszy słuchacza rodziła się wiedza nieśmiertelna (Strom. I 1,11). Dla mnie takim spotkaniem okazał się kontakt z neokatechumenatem. Moje wcześniejsze nieuczesane zainteresowania filozoficzne zaczęły się wtedy porządkować. Stąd też wzięła się decyzja, aby na specjalizację z teologii wybrać patrologię. Jej uwieńczeniem była praca: "Die Kirche als Gemeinschaft bei Ignatius von Antiochien.

Potem przyszły dalsze. Oto niektóre  nich: